Α κύκλος 26η Τακτική Κυριακή

Το κουράγιο να αλλάξεις γνώμη

Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

Ο Ιησούς διηγείται ένα πολύ συνηθισμένο οικογενειακό επεισόδιο. Ένας πατέρας ζητά διαδοχικά στα δυο παιδιά του να κάνουν κάτι για την οικογένεια. Το ένα δεν του φέρνει αντίρρηση, αλλά τελικά δεν εκπληρώνει την επιθυμία του πατέρα. Το άλλο αρχικά αρνείται να κάνει το θέλημα του πατέρα, αλλά το μετανιώνει και κάνει το θέλημα του πατέρα. Ο Ιησούς ζητά στους ακροατές του να πάρουν θέση για αυτά που ακούσανε. Η ίδια πρόσκληση που απευθύνεται και σε μας. Ο Ιησούς κλείνει την αφήγησή του με ένα συμπέρασμα που σίγουρα θα έκανε τους ακροατές να  δυσανασχετήσουν ακούγοντάς το, αφού εκπλήσσει ακόμη και μας σήμερα.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο  Άγ. Ευαγγέλιο (Μτ 21,28-32)

"Τι νομίζετε; Ένας άνθρωπος είχε δυο παιδιά. Και πήγε και είπε στον πρώτο: 'Παιδί μου, πήγαινε σήμερα να εργασθείς στον αμπελώνα'. Κι εκείνος απαντώντας είπε: 'Δεν θέλω'. Αλλά ύστερα μετάνιωσε και πήγε. Πήγε τότε και είπε το ίδιο και στον άλλο. Αλλά εκείνος απαντώντας είπε: 'Θα πάω, κύριε'. Και δεν πήγε. Ποιός από τους δυο έκαμε το θέλημα του πατέρα;". Του λένε: "Ο πρώτος". Τους λέει ο Ιησούς: "Αλήθεια σας λέω: οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία του Θεού. Διότι ήλθε σε σας ο Ιωάννης, μέσα σε δρόμο δικαιοσύνης, και δεν τον πιστέψατε, ενώ οι τελώνες και οι πόρνες τον πίστεψαν. Ενώ εσείς, αν και τον είδατε, ούτε ύστερα δε μετανοήσατε για να τον πιστέψετε.

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς, λοιπόν, ρωτά:  "Ποιός από τους δυο έκαμε το θέλημα του πατέρα;". 

Τι θέλει να πετύχει ο πατέρας με την εντολή  του, να σκαφτεί το αμπέλι;  Όχι, είναι πολύ λίγο. Ήθελε να δει πώς τα παιδιά του αντιλαμβάνονται τη θέση τους μέσα στην οικογένεια. Την εκλαμβάνουν ως συνεργάτες για το κοινό καλό ή ως εκτελεστές εντολών που θέλουν τελικά να αποφύγουν ή ως υπεύθυνα άτομα που έχουν το θάρρος να σταθμίζουν την όποια απάντηση που μπορεί να έδωσαν εν θερμώ και αν χρειαστεί να έχουν το θάρρος να αλλάξουν γνώμη; 

Εκ πρώτης όψεως τα δυο αδέλφια φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικά, αλλά να έχουν κάτι το κοινό. Στον πατέρα δεν βλέπουν εκείνον που κοπιάζει και συντονίζει για το κοινό καλό της οικογένειας, αλλά κάποιον που δίνει εντολές και το αμπέλι δεν είναι κάτι δικό τους για να το φροντίσουν, δεν τους αφορά. 

Για τον πρώτο ο Ιησούς λέει ότι, ενώ είπε “ 'Δεν θέλω'. Αλλά ύστερα μετάνιωσε και πήγε ”. Μετανιώνω, σημαίνει, αλλάζω τρόπο εκτίμησης των πραγμάτων γύρω μου και κατά συνέπεια στη συνέχεια να προσαρμόζω και τη συμπεριφορά μου σε αυτό που έκρινα σωστό. Ο πρώτος, λοιπόν, άλλαξε τον τρόπο που καταλάβαινε τον πατέρα του, όχι πια ως κάποιον που δίνει  μόνο εντολές και το αμπέλι δεν του είναι πια κάτι που δεν τον αφορά, αλλά  τον αφορά η καλοπέραση της οικογένειας, της οποίας είναι αναπόσπαστο μέρος. 

Α΄ Κύκλος - 25η Τακτική Κυριακή

Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η γενναιοδωρία και η ανάγκη του αδύνατου

24 Σεπτεμβρίου 2017

Τρεις Κυριακές, τώρα, ακούμε τον Ιησού να διηγείται παραβολές στις οποίες παρουσιάζει τη Βασιλεία του Θεού ως ένα αμπέλι. Με τη σημερινή παραβολή  που διηγείται στους μαθητές του λίγο πριν μπει για τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ όπου θα αποκορυφωθεί η αποστολής του, θέλει να σκιαγραφήσει το νόημα της δικαιοσύνης  στη “Βασιλεία του Θεού”. Μιλάει για τα έργα ενός   αμπελουργού του οποίου η συμπεριφορά  έχει μερικές ιδιομορφίες, για τη στιγμή θα αναφέρουμε μόνο δύο: α) ότι μέχρι και την  τελευταία στιγμή της εργατικής ημέρας, λίγο πριν από τη δύση του ήλιου εκμισθώνει εργάτες για να εργαστούν στο αμπέλι του και β) ο τρόπος με τον οποίο στο τέλος της ημέρας τούς πληρώνει με τον ίδιο μισθό.  

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Mτ 20, 1-16).

"Η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με ένα οικοδεσπότη, ο οποίος βγήκε νωρίς το πρωί για να μισθώσει εργάτες για να εργασθούν στον αμπελώνα του. 'Όταν συμφώνησε με τους εργάτες να τους δώσει ένα δηνάριο την ημέρα, τους έστειλε στον αμπελώνα του. 'Όταν βγήκε κατά τις εννιά το πρωί, είδε άλλους εργάτες να στέκονται στην αγορά χωρίς δουλειά, και είπε και σ' αυτούς: "Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα και ό,τι είναι δίκαιο θα σας το δώσω". Κι εκείνοι πήγαν. 'Όταν βγήκε πάλι κατά το μεσημέρι και κατά τις τρεις, έκαμε το ίδιο. Κατά τις πέντε, όταν βγήκε, βρήκε κι άλλους να στέκονται και τους λέει: "Γιατί στέκεστε εδώ όλη την ημέρα χωρίς δουλειά;" Του λένε: "Διότι κανένας δεν μας μίσθωσε". Τους λέει: "Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα". 'Όταν βράδιασε, λέει ο κύριος του αμπελώνα στον επίτροπό του: "Κάλεσε τους εργάτες και δώσε τους το μισθό, αρχίζοντας από τους τελευταίους μέχρι τους πρώτους". Κι όταν πήγαν αυτοί που προσλήφθηκαν στις πέντε, πήραν από ένα δηνάριο. 'Όταν έφθασαν οι πρώτοι, νόμισαν ότι θα πάρουν παραπάνω. Και πήραν από ένα δηνάριο κι αυτοί. 'Όταν πληρώθηκαν άρχισαν να γογγύζουν εναντίον του οικοδεσπότη, λέγοντας: "Αυτοί οι τελευταίοι εργάσθηκαν μια ώρα και τους εξίσωσες με εμάς που βαστάξαμε το βάρος της ημέρας και τη ζέστη". Κι εκείνος, απαντώντας σε ένα απ' αυτούς, είπε: "Φίλε μου, δε σε αδικώ. Δε συμφώνησες μαζί μου για ένα δηνάριο; Πάρε ό,τι σου ανήκει και πήγαινε. Αλλά θέλω και σ' αυτόν τον τελευταίο να δώσω όσο και σε σένα. Μήπως δεν μου επιτρέπεται να κάμω ό,τι θέλω την περιουσία μου; 'Η μήπως το μάτι σου είναι πονηρό, επειδή εγώ είμαι καλός;".

Έτσι,  οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί ". 

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς στην παραβολή του λοιπόν, περιγράφει ένα αφεντικό που κατά  διαφορετικές ώρες της  ημέρας μισθώνει εργάτες να δουλέψουν στο αμπέλι του, αλλά έτσι όπως συμπεριφέρεται κάνει τον ακροατή  να υποψιαστεί ότι κάτι άλλο έχει στο μυαλό του. Ξεκινά, περιγράφοντας την καθημερινή εμπειρία του παζαρέματος του μεροκάματου, και της μίσθωσης εργατών από την αυγή. Με τους πρώτους   συμφωνεί  το ύψος του μεροκάματου. Μάλιστα,  σύμφωνα με τις συνήθειες τις εποχής, «το μεροκάματο» που συμφώνησε με τους εργάτες της πρώτης ώρας, ήταν πολύ παραπάνω από τα συνηθισμένα, ήταν γενναιόδωρο. Με τους άλλους λέει  “ό,τι είναι δίκαιο θα σας το δώσω”. Ιδιάζων  και ο τρόπος και το ποσό της πληρωμής στο τέλος της ημέρας: δίνει το ίδιο ποσό σε όλους τους εργάτες ανεξάρτητα από το χρόνο που δούλεψαν. Για τους πρώτους ήταν ο συμφωνημένος μισθός, για τους άλλους περισσότερο από ένας μισθός αντάξιος του μόχθου τους, ήταν ένα γενναιόδωρο  δώρο. Αυτό κάνει μερικούς εργάτες της πρώτης ώρας  να μιλήσουν για αδικία. 

Α΄ Κύκλος 24η Τακτική Κυριακή (Mτ 18,21-35)

Στο ευαγγέλιο  η συγγνώμη  δεν  έχει  «μέτρα και σταθμά»!

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Ο Ιησους στο σημερινό ευαγγέλιο μας ζητά να κάνουμε το πνεύμα και την πρακτική της συγνώμης κεντρικό άξονα της καθημερινής μας ζωής.
Στην αγ. Γραφή μπορούμε να δούμε την σταδιακή διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου στην συγγνώμη. Ξεκινούμε από το δικαίωμα του θιγμένου να εκδικηθεί, που τις περισσότερες φορές σε μεγάλες ακράτητες. Περνάμε στο δόντι για δόντι και μάτι για μάτι, που όσο απάνθρωπο μπορεί να μας φαίνεται, θέλει να υποδείξει ότι η ανταπόδοση και η τιμωρία δεν πρέπει είναι μεγαλύτερη από την προσβολή. Για να φτάσουμε στη νέα δυναμική που εγκαινίασε ο Ιησούς με την σημερινή παραβολή – αλληγορία, που λέει να Ο άνθρωπος συγχωρέθηκε δωρεά από τον φιλεύσπλαχνο Θεού για τις αμαρτίες του, και ως εικόνα και ομοίωση του Θεού οφείλει και σ’ αυτό το σημείο να του μοιάζει. Να συγχωρεί πάντα

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Mτ 18,21-35) 
       

Τότε, τον πλησίασε ο Πέτρος και του είπε: "Κύριε, πόσες φορές να σφάλλει ο αδελφός μου απέναντί μου και να τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές;" Του λέει ο Ιησούς: "Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι εβδομήντα φορές επτά.
Γι'αυτό, η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα βασιλιά, που θέλησε να λογαριασθεί με τους δούλους του. Κι όταν άρχισε να λογαριά-ζεται, του έφεραν μπροστά του έναν, ο οποίος του χρωστούσε δέκα χιλιά-δες τάλαντα. Κι επειδή αυτός δεν είχε να του τα επιστρέψει, διέταξε ο κύριος να πουληθεί αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του και όλα όσα έχει, για να επιστραφεί το χρέος. 'Επεσε ο δούλος και τον προσκυ-νούσε, λέγοντας: "Δείξε μακροθυμία για μένα και όλα θα σου τα επιστρέ-ψω". Επειδή ο κύριος σπλαχνίσθηκε το δούλο, τον άφησε ελεύθερο και του χάρισε και το δάνειο. Οταν αυτός ο δούλος βγήκε έξω, βρήκε ένα σύνδουλό του, ο οποίος του χρωστούσε εκατό δηνάρια και αφού τον έπιασε, τον έπνιγε λέγοντας: "Επέστερψε ό,τι χρωστάς". 'Επεσε, τότε, ο σύν-δουλός του και τον παρακαλούσε λέγοντας: "Δείξε μακροθυμία, και θα σου τα επιστρέψω". Αλλά εκείνος δεν ήθελε, και πήγε και τον έβαλε στη φυλακή έως ότου του αποδώσει το χρέος. Αλλά, όταν οι σύνδουλοι είδαν ό,τι συνέβηκε, λυπήθηκαν πάρα πολύ και πήγαν και ανέφεραν στον κύριό τους όλα όσα συνέβηκαν. Τότε ο κύριός του τον κάλεσε και του λέει: "Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σου το χάρισα, επειδή με παρακάλε-σες. Δεν έπρεπε και εσύ να δείξεις έλεος προς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;" Καιοργισμένος ο κύριός του τον παρέδωσε στους βασανιστές, έως ότου αποδόσει όλο το χρέος.'Ετσι κι ο ουράνιος Πατέρας μου θα σας κάμει, εάν δεν συγχωρείτε, από καρδιάς, ο καθένας τον αδελφό του".

Λόγος του Κυρίου

.
Στην παραβολή μας, έχουμε δύο  οφειλέτες, δύο που χρωστάνε. Το χρέος του  πρώτου είναι  τέτοιο  που δεν  μπορεί να εξοφληθεί. Ο υπόχρεος οφειλέτης  ζητά  στον βασιλιά  να μην τον αντιμετωπίσει σύμφωνα με το δίκαιο, αλλά  με “μακροθυμία, ευσπλαχνία και έλεος”.  Ο βασιλιάς  κάνει δικό του τον πόνο  του χρεοφειλέτη του,  και συμπεριφέρεται όπως θα  ήθελε να του συμπεριφερθούν  αν κι εκείνος  βρισκόταν στην ίδια κατάσταση. Ο βασιλιάς συμφωνεί και συμπεριφέρεται με συμπόνια και έλεος και όχι με δικαιοσύνη. Ο ευεργετημένος, όμως,  όταν συναντά έναν δικό του χρεοφειλέτη ,ο οποίος του ζητά ό, τι  ο ίδιος, προ ολίγου,  ζητούσε στον βασιλιά, συμπεριφέρεται όχι όπως του συμπεριφέρθηκε  ο βασιλιάς , αλλά  με δικαιοσύνη   και  το δίκαιο είναι ανελέητο.«Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σου το χάρισα, επειδή με παρακάλεσες. Δεν έπρεπε και εσύ να δείξεις έλεος προς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;» Ο μαθητής του Χριστού, μαθαίνει  από τον Θεό  - που του αποκάλυψε ο Ιησούς  ότι   απελευθερώνει, συγχωρεί και δωρίζει -   να ενεργεί  όπως ο Θεός  και προσπαθεί  στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του,  να είναι «εικόνα του Θεού»,  του Ευσπλαχνικού  Θεού που ευεργετεί και δωρίζει ,  του Θεού που δεν έχει την λογική του ανθρώπου : «χρέος για χρέος» ,  του Θεού που  δεν σκέπτεται  με βάση την αντιστοιχία και την ισοδυναμία, αλλά  που με βάση τη δωρεά και την αγάπη  μοιράζει ζωή. 

α' Κύκλος 23η Τακτική Κυριακή

Η χαρά να κερδίσεις έναν αδελφό

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Η  σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι μέρος μιας μεγάλης ενότητας που θα μπορούσε να έχει ως τίτλο: Πώς η κοινότητα των μαθητών του Ιησού Χριστού θα πρέπει να αντιμετωπίζει κάποιον που θα διαταράξει την ειρηνική συμβίωση των αδελφών.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο  (Μτ 18,15-20)

“Εάν ο αδελφός σου σφάλλει απέναντί σου, πήγαινε και κάμε του παρατήρηση, ενώ θα είσθε οι δυο σας μόνοι. Αν σε ακούσει, κέρδισες τον αδελφό σου. Αν, όμως, δεν ακούσει, πάρε μαζί σου ακόμα ένα ή δυο άλλους, ώστε κάθε λόγος να επιβεβαιώνεται από το στόμα δυο ή τριών μαρτύρων. Αλλά, εάν τους παρακούσει, να το αναφέρεις στην εκκλησία. Κι εάν παρακούσει και την εκκλησία, ας είναι για σένα ό, τι είναι ο εθνικός και ο τελώνης. Αλήθεια σας λέω: ό,τι κι αν δέσετε πάνω στη γη, θα είναι δεμένο και στον ουρανό. Και ό,τι λύσετε πάνω στη γη, θα είναι λυμένο και στον ουρανό. Πάλι, αλήθεια σας λέω: αν δυο, μεταξύ σας, συμφωνήσουν πάνω στη γη να ζητήσουν οποιοδήποτε πράγμα, θα τους γίνει από τον Πατέρα μου που βρίσκεται στους ουρανούς. Διότι, όπου βρίσκονται συναγμένοι δυο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους".

Λόγος του Κυρίου

Από το πρώτο άκουσμα εκείνο που εντυπωσιάζει στα λόγια του Ιησού είναι: ότι εκείνον που σφάλλει εναντίον κάποιου δεν τον ονομάζει εχθρό ή αντίπαλο ή με κάποιο άλλο συνώνυμο του θιγμένου, αλλά αδελφό,  δηλαδή κάποιον με τον οποίο μοιράζεται  το ίδιο δώρο του Θεού, τη ζωή. Κάποιον που είναι αντικείμενο της αγάπης του ίδιου Πατέρα, του Θεού.

Σε εκείνον που “ο αδελφός σφάλλει απέναντί σου”, συστήνει “πήγαινε και κάμε του παρατήρηση, ενώ θα είσθε οι δυο σας μόνοι”, κάνε εσύ το πρώτο βήμα, μην διακόψεις τις σχέσεις μαζί του γιατί θα αισθάνεται προσβεβλημένος. Ο Ιησούς προσανατολίζει σε μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη τού να υποκύψει στον πληγωμένο μας εγωισμό, και να επιδιώξει ικανοποίηση και  ανταπόδοση για την προσβολή. Ζητά νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Μια ανοιχτόκαρδη συζήτηση:  να ακούσει τι έχει να πει, πώς βλέπει τα πράγματα, γιατί έφτασε σε αυτή την πράξη, να ακούει χωρίς προκαταλήψεις και προκατασκευασμένες απαντήσεις. Μια συζήτηση,  με σκοπό την από κοινού αναζήτηση της αλήθειας και της αποκατάστασης της ειρηνικής συμβίωσης. Ζητά έναν αδελφικό και ευαγγελικό διάλογο, που ξεκινά από ένα εγώ - εσύ, βασίζεται στις προϋπάρχουσες σχέσεις αγάπης και ειλικρίνειας, που αρχίζει στρογγυλεύοντας τις αιχμές και επικαλείται την καλή θέληση και το κοινό καλό για να συνεχίσουν.
Βέβαια, στο όνομα της συγνώμης και της αποκατάστασης της κοινωνίας, ο χριστιανός και η χριστιανική κοινότητα δεν μπορούν να δεχτούν τα πάντα. Προέχει η αλήθεια. Χωρίς την αλήθεια, αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει. Το κακό, το σφάλμα, πρέπει να καταδικαστούν, αλλά αυτός που το έπραξε πρέπει να νουθετηθεί και να σωθεί. Η παραίνεση πρέπει να είναι σταδιακή, διακριτική, υπομονετική.

“Αν σε ακούσει, κέρδισες τον αδελφό σου”. Να έχεις έναν αδελφό είναι κέρδος, ένας θησαυρός,
που πρέπει πάντοτε να αναζητιέται και να διαφυλάσσεται.

Α' Κύκλος - 22η Τακτική Κυριακή

Όταν το  ‘χάνω’  σημαίνει  ‘κερδίζω’

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι το δεύτερο μέρος του επεισοδίου της περασμένης Κυριακής. Την προηγούμενη Κυριακή ακούσαμε την ομολογία πίστεως που είναι θεμέλιο για καθετί που υφίσταται στην κοινότητα των μαθητών του Ιησού, την Εκκλησία, από την πιο απλή υπηρεσία μέχρι και την υπηρεσία της εξουσίας ως εγγύηση της εσωτερικής ενότητας της κοινότητας. Σήμερα έχουμε  την περιγραφή της αδυναμίας του Πέτρου, αλλά και του εκάστοτε μαθητή, να κατανοήσει σε όλο του το βάθος αυτό που επιφέρει η ομολογία πίστεως που έκανε.  

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Μτ 16,21-27)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς άρχισε να φανερώνει στους μαθητές του ότι πρέπει να πάει στα Ιεροσόλυμα και να πάθει πολλά από τους πρεσβύτερους και τους αρχιερείς και τους γραμματείς και να σκοτωθεί και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί. Κι ο Πέτρος αφού τον πήρε κατά μέρος, άρχισε να τον μαλώνει λέγοντας: "Ο Θεός να σε ελεήσει, Κύριε. Να μη σου συμβεί αυτό!". Αλλά εκείνος, γυρίζοντας, είπε στον Πέτρο: "Πήγαινε πίσω μου, Σατανά! Είσαι σκάνδαλο για μένα, επειδή δεν σκέπτεσαι αυτά που ανήκουν στο Θεό, αλλά αυτά που ανήκουν στους ανθρώπους!". Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: "Αν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί. 'Οποιος, πράγματι, θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει. Και όποιος χάσει τη ζωή του για μένα, θα τη βρει. Πράγματι, σε τι θα ωφεληθεί ένας άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο, αλλά χάσει τη ζωή του; 'Η, τι μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος για αντάλλαγμα της ζωής του; Διότι πρόκειται να έλθει ο Υιός του ανθρώπου μέσα στη δόξα του Πατέρα του, μαζί με τους αγγέλους του, και τότε θα αποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του.

Λόγος του Κυρίου 

Εύκολα και με ενθουσιασμό κάποιος μπορεί να κάνει δεκτό ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, αλλά το πώς περιγράφει τον Μεσσία ο Ιησούς : «πρέπει να πάει στα Ιεροσόλυμα και να πάθει πολλά από τους πρεσβύτερους και τους αρχιερείς και τους γραμματείς και να σκοτωθεί και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί», με πάρα πολύ μεγάλη δυσκολία μπορεί να το δεχτεί. Γι’ αυτό και ο Πέτρος  προσπαθεί μια τέτοια προοπτική να την βάλει στο περιθώριο, να την αγνοήσει, να την απαξιώσει, να την αποτρέψει.

Ο Ιησούς στην προσπάθεια αυτή δίνει μια αποφασιστική και χωρίς υπεκφυγές  απάντηση, και ας σημειωθεί ότι  είναι η ίδια με εκείνη που έδωσε στο  διάβολο όταν στην αρχή της δημόσιας δράσης του τού πρότεινε ως ιδεώδες ζωής ένα μεσσιανισμό τροπαιοφόρο: “Πήγαινε πίσω μου, Σατανά! γιατί είσαι σκάνδαλο για μένα”. Σκάνδαλο: είναι ό,τι βάζει εμπόδια για να μην ευοδωθούν οι σωστές επιλογές, όταν σου παρουσιάζονται εναλλακτικές λύσεις, ως πιο εύκολες, προσιτές  και γοητευτικές για να επιτευχθεί, δήθεν, το ίδιο αποτέλεσμα, ή ακόμη να διαβάλλει, να υποβαθμίσει ή και να ευτελίσει μια απόφαση, ώστε να  αποπροσανατολίσει τον πειραζόμενο. Στην προκειμένη περίπτωση ένα μεσσιανισμό εύκολο και δελεαστικό, που προτιμά  την ανθρώπινη εκδοχή και όχι εκείνη του Θεού: "επειδή δεν σκέπτεσαι αυτά που ανήκουν στο Θεό, αλλά  αυτά που ανήκουν στους ανθρώπους! "

Ο Ιησούς επιπλήττει τον Πέτρο και είναι σαν να του λέει: Πέτρο σύνελθε, δες ποιος είσαι και συνέχισε να με ακολουθείς για να είσαι μαθητής μου. Περπάτα στα ίχνη μου, ξεπέρνα τον εαυτόν σου και τις παλιές πεποιθήσεις σου. Ανοίξου σε νέες προοπτικές που κοστίζουν, ναι, αλλά είναι εκ Θεού. Αυτό δεν είναι μια καταδίκη, μια χασούρα, είναι μια απελευθέρωση.